De laatste week

Buenas tardes

Ondertussen zijn we alle vier veilig terug in België.

We hadden graag ons laatste blogbericht vanuit Ecuador willen posten, maar dat is ons niet gelukt. De laatste vier dagen zaten we namelijk zonder internet. Hier volgt dus onze laatste blogbericht en dat al ineens vanuit België!

Onze laatste week in Ecuador is nog een hele drukke week geweest. Net zoals we in de guarderia iets achterlieten van onszelf wilden we dat ook in het weeshuis doen. We hadden immers nog wat centen over waar we heel wat mee konden doen. Na wat navragen kwamen we te weten dat de kinderen toe waren aan nieuwe teenslippers. De verantwoordelijke van het weeshuis stelde voor ons een lijst op met de schoenmaten. Geovanny nam ons mee naar één van de drukste straten van Guayaquil op zoek naar 65 paar teenslippers. Het zoontje van Geovanny bezorgden we ineens een leuke namiddag want die mocht mee op stap met ons. Dinsdag overhandigden we in het weeshuis de slippers. De kinderen waren dolenthousiast en showden fier hun nieuwe schoentjes. Wat is er leuker dan zoveel blije gezichten?!

Onze stage in het weeshuis zit er nu ondertussen ook al op. De tijd is hier echt voorbij gevlogen. We blikken terug op een leuke, maar vermoeiende ervaring. Ook in het schooltje liep het op z’n einde. Het waren drie korte weken, maar dat wil zeker niet zeggen dat we er niet van genoten hebben.

Ons laatste weekend hebben we ondertussen ook in stijl afgerond. We trokken voor de derde keer naar één van onze favoriete plekjes in Ecuador met heel de groep. Ook ons Mossa (Melissa) en de Kriekenhof (Kristof) namen we mee op sleeptouw. Melissa is de zus van Melanie en Kristof is de vriend van Melissa. Zij kwamen vorig weekend aan om zowel Melanie als natuurlijk Ecuador een bezoekje te brengen.

Zaterdagavond was er dan nog ons laatste feestje in de casita waarop ook de tia’s van de guarderia waren uitgenodigd. Een toffer afscheid hadden we niet kunnen wensen!

Wist je dat?

… Melanie heel de namiddag aan het knutselen is geweest om Melissa en Kristof  te verwelkomen op de luchthaven? Dit ontvangst er toch anders uitzag als verwacht? Melissa en Kristof namelijk om 17u geland zijn terwijl wij dachten dat ze er pas om 18u30 zouden zijn?
… Melanie de gids in zichzelf naar boven liet komen? Ze een prachtige handleiding maakte voor Melissa en Kristof? Ze hen ook al rondleidde op de Malécon 2000, het leguanenpark, las Peñas en Parque Historico?
… Bie in haar arm is gebeten door een kleuter op stage? Dat dit een prachtige afdruk achterliet?
… Ondertussen ook Ann een bezoek aan de dokter heeft gebracht? Dat Ann nu elke ochtend, middag en avond druppeltjes in haar oor krijgt? Ze van de dokter geen ijsjes meer mag eten? Ze dit stiekem toch doet?
… Imboa, de hond van de Casita, ondertussen bevallen is van 7 puppies? Dat wij hier allemaal superblij mee zijn? Bie er stiekem één mee naar huis wou nemen? Shana dan de andere zes wel voor haar rekening zou nemen? Maar dat deze de plek van Rikki nooit zouden kunnen innemen?
… We onze typische momenten in Ecuador zullen missen? Maandag bijvoorbeeld ‘smoskes-dag’ was? Steevast een ijsje wilden eten als we gingen winkelen in de Riocentro? Altijd terugkeerden van de Riocentro met een taxi? We zo nog wel even kunnen verdergaan?
… We hier echt een ongelofelijke ervaring hebben gehad? Dat we blij zijn dat we dit met ons vieren hebben kunnen doen? We ondertussen elkaar door en door kennen? En dat we vrienden voor het leven zullen zijn?
… We ons Hilde erg hard gaan missen? We haar heel erg dankbaar zijn voor de mooie tijd hier? We met al onze verhalen bij haar terecht konden? We dit hierna nog zullen kunnen? Dit met Hilde zeker geen definitief afscheid is?